Silent games: influence of German expressionism in dystopian video games- Inside, Little Nightmares, Monochroma

Abstract

As tools of game development become accessible to more people, video games come closer to being an art form, rather than mere entertainment, without losing their entertainment value. Albeit the artistic value of video games has been accepted in time, the word ‘game’ causes people to overlook its relationship with art. The aim of this paper is to focus on this problem by analyzing Little Nightmares, Inside and Monochroma, in the context of German Expressionism as well as other art movements and the silent movie era, and try to explain how these games use art as a means of artistic expression while creating psychological horror and dystopian worlds. Studied games are independent games that are similar both visually and thematically. These aspects determined the boundaries of the study. In this qualitative study, chosen games are analyzed through semiotic analysis. The study showed that expressionist techniques such as distorted images, and strong contrasts in lighting have been used to build the game world and create an uncanny, totalitarian atmosphere; developers took advantage of the silent movie era and cinematic techniques to convey the narrative visually, without using dialogs. Their interactivity and unique mechanics transform art into a medium that can be experienced rather than a spectacle.

Oyun geliştirme araçları gittikçe daha çok insanın ulaşabileceği duruma geldikçe, video oyunları da salt eğlence olmaktan çıkarak, ancak eğlence değerini de kaybetmeksizin, bir sanat formu olmaya yaklaşmıştır. Ancak her ne kadar video oyunlarının sanatsal değeri daha fazla kabul görse de, ‘oyun’ tanımlaması, sanatla olan ilişkisinin çoğu zaman gözden kaçırılması problemini doğurmaktadır. Bu çalışmanın amacı, Little Nightmares, Inside ve Monochroma adlı oyunları merkezde Alman Dışavurumculuk olmak üzere oyunlarla bağlantılı diğer sanat akımları ve sessiz sinema çerçevesinde incelemek; bu oyunların psikolojik korku ve distopik dünyalar yaratırken sanatı nasıl bir dışa, vurum aracı olarak kullandığını açıklamaya çalışmaktır. İncelenen oyunlar, görsel ve tematik olarak benzer olmakla birlikte bağımsız oyunlardır. Bahsedilen noktalar, çalışmanın sınırlarını oluşturmuştur. Bu nitel çalışma için seçilen oyunlar göstergebilimsel çözümleme yöntemi ile analiz edilmiştir. Gerek oyun dünyasının inşası gerekse tekinsiz, baskıcı bir atmosfer oluşturmak için dışavurumculuğun imgeleri çarpıtma gibi tekniklerinden, ışık kontrastlarından; anlatılarını yalnızca görüntülerle, diyalog kullanmadan anlatabilmek için sessiz sinema döneminin yapısından ve sinematografik aygıtlardan faydalandıkları görülmüştür. Etkileşimli yapıları ve kendilerine has mekanikleri ise sanatı seyirlik olmaktan çıkarmakta, deneyimlenen bir mecraya dönüştürmektedir.